Artroskopia barku polega na wykonaniu od dwóch do kilku nacięć na szerokość ok. 5mm. Przez jedno nacięcie wprowadzana jest kamera, dzięki której na monitorze możemy zobaczyć obraz z wnętrza stawu. Z kolei przez kolejne nacięcia wprowadzane są potrzebne narzędzia konieczne do wykonania operacji.

Dzięki tej technologii operacja jest precyzyjna i małoinwazyjna, a powrót pacjenta do zdrowia maksymalnie szybki.

Problemy, które można rozwiązać z użyciem artroskopii to na przykład:

• Ciasnota podbarkowa
• Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego (pierścień rotatorów)
• Uszkodzenie ścięgna mięśnia podłopatkowego (pierścień rotatorów)
• Zwichnięcie stawu ramiennego
• Zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego
• Uszkodzenie ścięgna bicepsa

Ciasnota podbarkowa oznacza zbyt małą przestrzeń dla kluczowego ścięgna barku (nadgrzebieniowego). Zwykle powodem tego jest ostre zakończenie wyrostka barkowego (spike), które mechanicznie uszkadza ścięgno znajdujące się poniżej. Docelowo może doprowadzić to nawet do zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Rozwiązaniem problemu jest właściwa edukacja mięśniowa oraz często również leczenie opearcyjne polegające na ścięciu tego spike’a (dekompresja podbarkowa).

Najczęściej uszkadzane ścięgna pierścienia rotatorów to ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego oraz podgrzebieniowego. Uszkodzenie takie może być wynikiem urazu, zwapnienia ścięgna, zmian degeneracyjnych lub innych patologii. Leczenie jest zwykle operacyjne i polega na przyszyciu uszkodzonego ścięgna na swoje miejsce.

Warunkiem powodzenia leczenia jest brak zaniku mięśnia oraz akceptowalna jakość samego ścięgna. Czas operacji od uraz jest istotny, a sama operacja przeprowadzana techniką artroskopową.

Ścięgno mięśnia podłopatkowego jest częścią pierścienia rotatorów, a jego uszkodzenie często jest efektem choroby sąsiedniego ścięgna głowy długiej bicepsa. Leczenie jest zwykle operacyjne i polega na zaopatrzeniu uszkodzenia obu ścięgien. Ścięgno mięśnia podłopatkowego pełni bardzo istotną rolę w naszym codziennym życiu.

Warunkiem powodzenia leczenia jest brak zaniku mięśnia oraz akceptowalna jakość samego ścięgna. Czas operacji od uraz jest istotny, a sama operacja przeprowadzana techniką artroskopową.

Zwichnięcie stawu ramiennego jest relatywnie częstą kontuzją i powtarzającą się. Niestety po pierwszym zwichnięciu ryzyko kolejnego jest wysokie, a u młodych pacjentów może wynosić nawet ponad 70%. Każdy taki incydent to również ryzyko porażenia splotu ramiennego. Leczenie operacyjne jest zwykle jedyną opcją leczenia, a rodzaj operacji jest uwarunkowany rodzajem uszkodzeń.

Jeśli uszkodzony jest jedynie obrąbek (uszkodzenie Bankarta), zwykle wystarczającą procedurą jest operacja Bankarta albo BLS. W przypadku rozległego złamania Hill Sachsa dodatkowo stosowana jest procedura remplissage.

W sytuacjach większych uszkodzeń, a zwłaszcza dużego złamania panewki,  często wykonywana jest operacja Laterjet.

Większość technik operacyjnych wykorzystuje artroskopie, co zmniejsza uraz operacyjny.

Zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego jest urazem, który często może być leczony zachowawczo, czyli bez operacji. Kwalifikację taką ustala chirurg ortopeda. Pacjenci, którzy z kolei wymagają leczenia operacyjnego, powinni mieć takie leczenie przeprowadzone bez zbędnej zwłoki. Techniki artroskopowe odgrywają tutaj dużą rolę.

Uszkodzenie ścięgna bicepsa to potoczne sformułowanie opisujące uszkodzenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia w okolicy barku. Uszkodzenie w miejscu przyczepu ścięgna do panewki łopatki nazywamy SLAP. Niemniej najczęściej uszkodzenie tego ścięgna lokalizuje się przy wyjściu ze stawu ramiennego i ma związek z uszkodzeniem innego ścięgna (ścięgno mięśnia podłopatkowego).

Ten sam mięsień dwugłowy ramienia może również ulec urwaniu w okolicy łokcia.

Ból jest najczęstszym powodem, dla którego pacjenci decydują się na wszczepienie protezy barku. Sytuacja taka ma miejsce, gdy powierzchnia stawowa (chrząstka) jest całkowicie wytarta, albo ścięgna okolicy barku są skrajnie uszkodzone.

Ze względu na swoją budową wyróżnia się różne rodzaje protez:

– proteza połowicza barku,

– proteza całkowita anatomiczna barku,

– proteza całkowita odwrócona barku.

Decyzję o wyborze danego rodzaju implantu podejmuje chirurg ortopeda uwzględniając dolegliwości, możliwości oraz oczekiwania pacjenta. Celem wszczepienia protezy jest brak lub zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz  poprawa funkcji ruchu kończyny.

Złamania okolicy barku to najczęściej złamanie proksymalnego odcinka kości ramiennej oraz złamanie obojczyka.

Złamania te w zależności od rodzaju wymagają różnorakiego leczenia – zachowawczego lub operacyjnego. Decyzję taką podejmuje chirurg ortopeda.

Najcięższe złamania kości ramiennej obarczone są wysokim ryzykiem ograniczenia funkcji ruchu kończyny w barku.